Wie ik ben – Live Muziek – Anne Van Opstal

wie ik ben

Over Anne

Anne Van Opstal studeerde in 2009 af aan de Fontys Hogeschool voor de Kunsten in Tilburg als actrice en zangeres.
Sindsdien speelt ze hoofdrollen in (muziek)theater- en televisieproducties, zorgt ze voor muzikale omkadering van evenementen en in 2016 werd ze lid van De Belgische Improvisatie Liga.
Anne haalde in 2021 een Post-academische Bachelor aan de Toneelacademie van Maastricht als Theater Docent.
Ze volgde een opleiding in Neuro Emotionele Integratie en is een erkend reisbegeleider.
Naast een carrière als actrice en zangeres is Anne altijd op zoek geweest naar verbinding. Met Find Your Element combineert ze haar expertise in de vorm van trainingen, in team of one on one, om mensen uit te dagen, hen dieper te laten graven om hoger te kunnen groeien en uiteindelijk hun element te laten vinden.

Expert

Door al mijn ervaringen te bundelen kan ik mezelf expert noemen op het gebied van verbinden.
Op het podium improviseren wanneer er iets niet loopt als gepland, als reisbegeleider een conflict oplossen in de groep, topmensen coachen in verbindend communiceren, een groep tieners (of kleuters) zelfvertrouwen geven aan de hand van theateroefeningen, onbewuste blokkades integreren.
Op het eerste zicht zijn deze situaties verschillend, maar zolang ik honderd procent in het moment ben, kijk, luister naar mezelf en de ander, de noodzaak van het moment kan bepalen, daarop inspeel lukt het me om verbinding te creëren.

Zingende Actrice

Als zingende actrice heb ik jaren ervaring op het podium. Een verhaal vertellen, verbinding maken met je medespelers en met je publiek, openstellen om een verhaal geloofwaardig te kunnen brengen, voor 100% in het hier en nu staan zijn een aantal redenen waarom ik van deze passie mijn beroep heb gemaakt. Ik verstop me niet achter de rollen die ik mag spelen, maar ze geven me inzicht en begrip in het leven.

De kracht van muziek heb ik al heel mijn leven gevoeld. Wanneer ik live muziek maak verbind ik op een hogere frequentie met de toeschouwer.

Spring in 't veld

Ik ben altijd een sociaal mens geweest. Ik hecht belang aan vrijheid, in het moment zijn, exploreren, nieuwe dingen leren en vertrouwen op mijn intuïtie.
Het is dan ook niet vreemd dat ik zoveel verschillende jobs heb uitgeoefend, van zingen op een boot tot meerijden in een paardenshow. Zolang ik mag spelen en er verbinding is ben ik gelukkig. Ik gebruik het woord spelen, omdat spelen de creativiteit en de focus vergroot zonder dat er iets moet.

Begeleider van reizen

Eén van mijn passies is reizen; de wereld zien, andere culturen en mensen leren kennen.

Na ettelijke maanden het Zuid-Oostelijk Halfrond te verkennen, met enkel een rugzak als reisgezel, besloot ik reisbegeleider te worden.

Het “managen” van een groep op plaatsen waar je zelf nog niet geweest bent is een rol die me veel energie geeft. Het samenzijn met andere mensen, beleven van avonturen, improviseren.

De mooiste dingen beleef je wanneer je van het pad durft te treden en je laat verrassen door het moment.

Intuïtie

Mijn intuïtie is al zo lang ik me kan herinneren mijn beste vriend. Mensen die me kennen weten dat ik het vaak “in mijn driehoek” voel. In mijn zonnevlecht, de Solar Plexus, het energetisch centrum ter hoogte van mijn maag, voel ik sensaties. Die ‘driehoek’ lijkt te werken als een innerlijk kompas dat zich laat voelen zowel in moeilijke als in fijne situaties.

Moeder

De rol van moeder heeft me nu al zo veel geleerd: hoe niets te plannen valt (ons zoontje werd drie maanden te vroeg geboren); om vertrouwen te hebben (geen seconde heb ik getwijfeld of alles goed zou komen ondanks de prematuriteit). Het moederschap voelde in het begin “alles overheersend”, maar ik heb geleerd om terug voor mezelf te kiezen. Het moederschap heeft mijn hart niet enkel doen groeien, maar een deel van mijn hart bevindt zich niet in meer in mijn lichaam en verdient het ook om losgelaten te worden en zijn eigen leven te leiden.

“Wanneer ik dit schrijf, zit ik op het bed, mijn zoontje van twee, Elliot, ligt naast me te soezen en wilt mijn rechterhand niet lossen. Ik zou kunnen doorzetten, mijn hand loswringen, zijn slapende hartje wekken met een droef zoontje als gevolg. Alsof hij weet dat ik over hem schrijf opent hij even zijn ogen kijkt me aan en zucht hij achter een dromerige glimlach: “Mama”. Geen probleem liefje, mama typt wel iets langzamer, met één hand.”

Klein maar Fijn

Al zo lang ik me kan herinneren was ik de kleinste. Dat viel me soms zwaar en resulteerde vaak in mijn mannetje moeten staan.
Nu ik de schoonheid zie in de kleine dingen van het leven ben ik blij dat ook ik klein maar fijn ben.